O papagaio fantasma

Esta historia transcorre en plena Guerra Civil española, en Foz,  pobo costeiro do norte de Lugo. Un barco republicano, foi capturado polos nacionais, en fronte das costas galegas e levado a ese porto.

As autoridades militares ordenaron entón, desaloxar á tripulación e poñela baixo recado. O meu avó que era o xefe do destacamento, encargado de cumprir ordénelas, foi ao barco cun grupo de mariñeiros e foron desaloxando do barco a toda a tripulación ata que se cercioraron de que non quedaba ninguén a bordo.

Cando parecía que todo estaba despexado oíronse uns estraños berros no interior das adegas:Manolo, Ramón?; Manolo, Ramón?? oíase constantemente. Volveron baixar ás adegas para mirar quen se lles quedou por desaloxar, e empezaron a revisalas unha por unha, mentres se seguían escoitando os berros: ?Manolo, Ramón?? Ao final, entraron nun dos últimos departamentos que quedaba por ver e a sorpresa foi maiúscula, cando viron que o autor dos berros, era un fermoso  papagaio de plumas de cores, que repetía unha e outra vez as dúas palabras que alguén do barco, ensináralle nas longas xornadas de navegación.

O meu avó fíxose cargo do precioso animal e levoullo para a súa casa de Foz,  onde viviu ata a súa morte trinta anos despois; converténdose  nun máis da familia e animando a morada co seu repetitivos ?Manolo, Ramón??.

A miña avoa recorda como era o papagaio , e isto era o mais parecido que puiden encontrar, xa que non consérvase ningunha foto :

   

As cousas cambian

Pregunteille á miña avoa como era a educación antigüamente e sorprendeume xa que, aínda que pareza que non, hai moitas diferenzas.Sorprendeume unha frase que me dixo ao terminar a conversación,  na que fai referencia á importancia da educación hoxe en día  : "Tan só pola educación pode o home chegar a ser home"

Díxome que estudou no colexio Politécnico, na rúa Magdalena situado en Ferrol, dirixido por Don Jacinto Losada.

Non se pode dicir que a educación era mellor no pasado,xa que dependendo do punto de vista no que se mire, hai cousas que melloraron e cousas que non, pero non cabe dúbida de que hai moitos parecidos

A miña avoa cando me contaba como facía para buscar referencias ante un traballo que lle mandaban en clase, criticaba a influencia dos computadores ou ferramentas electrónicas. Defendendo así o uso de libros ou enciclopedias que actualmente deixamos atrás pola existencia das novas tecnoloxías.

Ademais,tamén me contou como os profesores levaban todos os días material como podían ser cartolinas ou carteis co fin de mostrar aos alumnos o que se pretendía ensinar. Actualmente substituídos por lousas eléctricas ou aulas virtuais.

Algo que me sorprendeu foi que nunca fixera ningunha práctica de ningún tipo como poden facer agora no laboratorio. Isto é algo que hai que destacar xa que a práctica tamén é importante para aprender facendo. Facían así que todas as clases fosen teóricas.

En conclusión, penso que actualmente a educación avanzou xa que, as novas estratexias de aprendizaxe fai que os alumnos de hoxe en día aunmenten a súa capacidade con novos contidos .

A GASTRONOMÍA CASTREXA

Sabemos moi pouco da gastronomía castrexa, os textos clásicos mostran a importancia cultural que presenta a comida e o ritual asociado a ésta.

Existen datos dentro do rexistro arqueoloxico que permiten acercarnos a os tipos de alimentación das poboacios castrexas

A pesar do que se ten en mente, na época castrexa, non se alimentaban a base de carne.        Contrariamente a o imaxinario popular, non existían os grandes asados, pois os homes e mulleres da Idade do Ferro eran agricultores e gandeiros, non cazadores e criaban vacas ovellas e cabras. Os depósitos de ósos nos castros revelan a presenza de especies domesticadas como a vacas, ovellas e cabalos e outras  salvaxes como o coello e xabaril.

Os piares da sua alimentación eran os vexetales, as leguminosas e os cereales. Foi documentado o consumo de trigo, millo, chicharos  verdes, fabas, cebada e avea; asociados a este tipo de cultivos, aparecen elementos constructivos ou recipientes cerámicos orientados ao seu almacenaxe.

Con estes productos preparaban sobre todo o que coñecemos hoxe en día como “pratos  de coller”  : guisos, potaxes, papas, sopas…. que   completaban con proteínas animais, con un concepto semellante ao que coñecemos como cocidos e potaxes. Para aderezar estes caldos, potaxes e guisos empleabanse xugos de frutas e herbas aromatizantes como a albaca.    

As fariñas de trigo e centeo sen fermentos, ou guisar sen aceite son outros dos secretos da cociña castrexa.

Nas zoas costeiras como Galicia, os productos do mar, serían  un apartado moi importante  para a subsistencia do grupo. O mar e os seus productos ( peixes, mariscos, moluscos..) iban a ter una gran importancia na gastronomía da época castrexa, chegando incluso a importalos a o interior.

Todos estes alimentos se introducen no ámbito doméstico onde a arte de comer xoga un papel fundamental para reforzar os lazos sociais nesa época.

VIAXE TURÍSTICO POLA GALICIA ROMANA

No 137 a.C. as lexións romanas dirixidas por Décimo Xuño Bruto penetráronse nas terras. A conquista da Galaecia ofreceu un novo episodio co avance das tropas de Julio César.

Un dos motivos da romanización da Galaecia foi, sen ningunha dúbida, as súas inmensas reservas de ouro.

A extensión da Gallaecia romana era moito máis extensa que a Galicia moderna, abarcando tamén o norte de Portugal, Asturias, Cantabria e parte de Castela e León.

O primeiro lugar polo que empezariamos sería visitando a Torre de Hércules : é unha torre e faro situado sobre un outeiro na península da cidade da Coruña. Ten o privilexio de ser o único faro romano e o máis antigo en funcionamento do mundo. Foi declarado Patrimonio da Humanidade pola Unesco.

Posteriormente, moi preto dá torre de Hércules vistaremos  Cambre, lugar no que son visibles os restos das termas dunha vila .  Trátase dunha Vila de explotación agropecuaria da que se conservan os restos dos baños ou termas privadas. Destaca o frigidarium, as letrinas e os restos das pinturas murais.

Continuariamos penetrándonos pola zona oriental ata chegar ata Lugo,concretamente nas Murallas romanas.

 Rodea o centro histórico da cidade . A antiga cidade romana de Lucus Augusti, foi dotada dun muro de defensa que perdurou, con escasas reformas, ata a actualidade.

Pasou de ser un obstáculo para a súa evolución e crecemento a ser un monumento integrado na estrutura urbana e fonte de riqueza turística.

Foi declarada Patrimonio da Humanidade pola Unesco.

As vilas romanas tamén teñen o seu protagonismo destacando a que podemos atopar en Vigo,  sitio ao que acudiremos posteriormente para visitar outra das vilas mais reprensentativas. Posiblemente esta vila fose abandonada por mor dos normandos que arrasaban a costa e a súa proximidade ao mar sería branco fácil para estes piratas. A pesar do seu descubrimento, o lugar estivo abandonado durante moitos anos pero hoxe en día pódese gozar dun recinto valado e vixiado de acceso gratuíto para o deleite de todos.

Por último, mencionaremos una  ruta temática que nos permitirá pasear por la antigua calzada romana de la Via Nova e as rutas do ouro galaico, onde podemos disfrutar de los maravillosos paisajes das terras lucenses e a infuluencia producida en las mismas pola inxeniería mineira romana :  http://www.viatorimperi.com/index.php/via-nova

As prantas que curan

Decidín facer esta entrada debido a que a semana pasada sufrín un catarro e interesoume informarme polos remedios antigos que se utilizaban de forma natural para cúralo.

O Souto

                                                       

(As ribeiras dos ríos galegos son  como un gran herbolario.)

Atopamos herba de San Juan, que se usa para as queimaduras e todo tipo de feridas.  Tamén mesmo o seu aceite é cicatrizante e astringente.

O brezo, a nosa queiruga, pódese empregar como antidiarreico e antiséptico das vías urinarias.

O hinojo ou fiuncho, cun certo cheiro anís e follas como fíos,  serve así mesmo para case todo: tose, asma, inflamacións, malas dixestións...

A ortiga, incómoda polos picores que provoca, ten a propiedade de deter as hemorraxias e estimular o aparello dixestivo, porque posúe máis ferro que calquera outro vexetal.

Outra das nosas xoias é o romeu que tanto usamos nas comidas. É desde sempre unha herba moi apreciada en Galicia polas súas propiedades contra o reuma e os golpes, aínda que é tamén una das herbas que se usa na noite de San Juan para escorrentar aos malos espíritos.

                                                           

 

A Carballeira

                                                        

Os bosques de carballos centenarios proporciónanlle á súa cortiza propiedades antisépticas e antinflamatorias. É dicir que podemos utilizalo como alivio de faringitis, anginas, chagas na boca, hemorraxias nasais ou gretas na pel.

Do eucalipto coñecemos que é un remedio eficaz para a cura de catarros, gripe, asma e problemas respiratorios. Pero non sabiamos que serve para rebaixar o nivel de azucre do sangue, para desinfectar feridas da pel e para as dores de articulacións e músculos.

O castiñeiro axúdanos a deter as diarreas, a acougar a tose e como champú natural para os cabelos louros.

                                      

O Toxal

                                                 

                            

As flores do toxo son case milagrosas para o fígado e estúdanse actualmente as súas propiedades contra o cancro. 

Da xesta aprovéitase case todo, aínda que non convén aos animais porque para eles é tóxica. As flores comodiurético, as ramas son boas para evitar as palpitacións .

      Estes son algúns dos remedios que se utilizaban antigamente en Galicia para previr ou curar enfermidades.  Isto é un privilexio xa que hai outra forma de contemplar vos espazos naturais nesta Galicia Única: admirando a estética do paisaxe e ao mesmo tempo atopando prantas con propiedades prodixiosas para ou organismo.

Se dice que no seu interior hai un gran tesouro

Cando tiña 10 anos miña tía coñeceu a un vello mouro que decía venir de Xerusalén. Éste lle contou si desexaba apropiarse del tesoro escondido no castro debía de esperar a que saliese o sol y alí onde marcaran sus raios aparecería una hermosa puerta de bronce tras a cual hallaría unha chave de ouro .Pero eu, inqueta, no puiden evitar buscar o  tesouro unha madrugada de verán. Pero alí non encontramos ningunha chave máxica. Sólo restos e losas con huesos. O que para min foi un descubrimiento insignificante habría sido todo un hallazgo para calqueira arqueólogo, pois probablemente se trataba de restos prehistóricos.

 Las leyendas de mouros son numerosas en Galicia. Estos personajes son “una raza mítica que habita los monumentos prehistóricos e, incluso, otros lugares del paisaje rural galaico”. 

 Gracias a la tradición oral se han ido transmitiendo los apuntes elementales de la simbología y mitología de los castros. Los seres que los habitan son personajes con extraños poderes, tan desconcertantes como el nombre por el que son designados por la población indígena: mouros. En las leyendas se los describe como individuos de piel blanca y cabellos rubios, muy en la línea de las descripciones de otros seres mitológicos del ámbito geográfico anglo-francés.

 En las leyendas de castros se repite de forma constante elementos simbólicos tales como la llave de oro, el tesoro, las tijeras y la serpiente. El humano que se encuentra con el ser mitológico se ve abocado a desentrañar algún misterio del interior del castro con el propósito de enriquecerse. Pero ese enriquecimiento no es material, sino espiritual. El mouro reta al humano en la conquista de ese tesoro, símbolo del conocimiento.

Se cree que los constructores de los castros gallegos eran oriundos del mar Caspio y portadores del hierro. En torno al siglo VII a. C., este pueblo inició la edificación de estos complejos arquitectónicos, en cuya construcción se tenían presentes aspectos económicos y militares, pero también mágicos. Algunas ceremonias se realizaban bajo terribles condiciones climatológicas y en ellas la lluvia y la tormenta representaban el poder de la Naturaleza. Por motivos no sólo defensivos, los castros se erigieron en zonas altas (lo más próximas al cielo), según las creencias de sus habitantes, en una comunicación más fluida con los dioses. El castro se construye en un lugar de poder, sobre el que posteriores pobladores, sabedores de la importancia energética de estos parajes, fundarán nuevos complejos arquitectónicos. Valga como ejemplo el santuario de O Cebreiro, el cual se alza, sobre un castro edificado muchos siglos antes. Un espacio geográfico por el que pasa el Camino de Santiago.

                                          Santuario de O Cebreiro (Lugo)

BENVIDOS!

Esta é a miña primeira entrada, eu non teño moita experiencia neste tipo de páxinas xa que nunca fixen un blog.

Intentarei facelo o mellor posible xa que consta de colgar catro entradas por cada tema dado na clase de Xeografía e Historia de Galicia. Ademais, neste blog poderás encontrar calqueira tema de interese que ocurra en Galicia ou mais concretamente na miña cidade, Ferrol.

Espero que disfrutedes lendo as miñas entradas e que coñezades algunhas cousas interesantes da miña terra.


Aquí vos deixo unha das mellores praias do mundo (e moi preto de min) dende o meu punto de vista :

Praia de Doniños en Ferrol (Galicia)