As prantas que curan

Decidín facer esta entrada debido a que a semana pasada sufrín un catarro e interesoume informarme polos remedios antigos que se utilizaban de forma natural para cúralo.

O Souto

                                                       

(As ribeiras dos ríos galegos son  como un gran herbolario.)

Atopamos herba de San Juan, que se usa para as queimaduras e todo tipo de feridas.  Tamén mesmo o seu aceite é cicatrizante e astringente.

O brezo, a nosa queiruga, pódese empregar como antidiarreico e antiséptico das vías urinarias.

O hinojo ou fiuncho, cun certo cheiro anís e follas como fíos,  serve así mesmo para case todo: tose, asma, inflamacións, malas dixestións...

A ortiga, incómoda polos picores que provoca, ten a propiedade de deter as hemorraxias e estimular o aparello dixestivo, porque posúe máis ferro que calquera outro vexetal.

Outra das nosas xoias é o romeu que tanto usamos nas comidas. É desde sempre unha herba moi apreciada en Galicia polas súas propiedades contra o reuma e os golpes, aínda que é tamén una das herbas que se usa na noite de San Juan para escorrentar aos malos espíritos.

                                                           

 

A Carballeira

                                                        

Os bosques de carballos centenarios proporciónanlle á súa cortiza propiedades antisépticas e antinflamatorias. É dicir que podemos utilizalo como alivio de faringitis, anginas, chagas na boca, hemorraxias nasais ou gretas na pel.

Do eucalipto coñecemos que é un remedio eficaz para a cura de catarros, gripe, asma e problemas respiratorios. Pero non sabiamos que serve para rebaixar o nivel de azucre do sangue, para desinfectar feridas da pel e para as dores de articulacións e músculos.

O castiñeiro axúdanos a deter as diarreas, a acougar a tose e como champú natural para os cabelos louros.

                                      

O Toxal

                                                 

                            

As flores do toxo son case milagrosas para o fígado e estúdanse actualmente as súas propiedades contra o cancro. 

Da xesta aprovéitase case todo, aínda que non convén aos animais porque para eles é tóxica. As flores comodiurético, as ramas son boas para evitar as palpitacións .

      Estes son algúns dos remedios que se utilizaban antigamente en Galicia para previr ou curar enfermidades.  Isto é un privilexio xa que hai outra forma de contemplar vos espazos naturais nesta Galicia Única: admirando a estética do paisaxe e ao mesmo tempo atopando prantas con propiedades prodixiosas para ou organismo.

Se dice que no seu interior hai un gran tesouro

Cando tiña 10 anos miña tía coñeceu a un vello mouro que decía venir de Xerusalén. Éste lle contou si desexaba apropiarse del tesoro escondido no castro debía de esperar a que saliese o sol y alí onde marcaran sus raios aparecería una hermosa puerta de bronce tras a cual hallaría unha chave de ouro .Pero eu, inqueta, no puiden evitar buscar o  tesouro unha madrugada de verán. Pero alí non encontramos ningunha chave máxica. Sólo restos e losas con huesos. O que para min foi un descubrimiento insignificante habría sido todo un hallazgo para calqueira arqueólogo, pois probablemente se trataba de restos prehistóricos.

 Las leyendas de mouros son numerosas en Galicia. Estos personajes son “una raza mítica que habita los monumentos prehistóricos e, incluso, otros lugares del paisaje rural galaico”. 

 Gracias a la tradición oral se han ido transmitiendo los apuntes elementales de la simbología y mitología de los castros. Los seres que los habitan son personajes con extraños poderes, tan desconcertantes como el nombre por el que son designados por la población indígena: mouros. En las leyendas se los describe como individuos de piel blanca y cabellos rubios, muy en la línea de las descripciones de otros seres mitológicos del ámbito geográfico anglo-francés.

 En las leyendas de castros se repite de forma constante elementos simbólicos tales como la llave de oro, el tesoro, las tijeras y la serpiente. El humano que se encuentra con el ser mitológico se ve abocado a desentrañar algún misterio del interior del castro con el propósito de enriquecerse. Pero ese enriquecimiento no es material, sino espiritual. El mouro reta al humano en la conquista de ese tesoro, símbolo del conocimiento.

Se cree que los constructores de los castros gallegos eran oriundos del mar Caspio y portadores del hierro. En torno al siglo VII a. C., este pueblo inició la edificación de estos complejos arquitectónicos, en cuya construcción se tenían presentes aspectos económicos y militares, pero también mágicos. Algunas ceremonias se realizaban bajo terribles condiciones climatológicas y en ellas la lluvia y la tormenta representaban el poder de la Naturaleza. Por motivos no sólo defensivos, los castros se erigieron en zonas altas (lo más próximas al cielo), según las creencias de sus habitantes, en una comunicación más fluida con los dioses. El castro se construye en un lugar de poder, sobre el que posteriores pobladores, sabedores de la importancia energética de estos parajes, fundarán nuevos complejos arquitectónicos. Valga como ejemplo el santuario de O Cebreiro, el cual se alza, sobre un castro edificado muchos siglos antes. Un espacio geográfico por el que pasa el Camino de Santiago.

                                          Santuario de O Cebreiro (Lugo)

BENVIDOS!

Esta é a miña primeira entrada, eu non teño moita experiencia neste tipo de páxinas xa que nunca fixen un blog.

Intentarei facelo o mellor posible xa que consta de colgar catro entradas por cada tema dado na clase de Xeografía e Historia de Galicia. Ademais, neste blog poderás encontrar calqueira tema de interese que ocurra en Galicia ou mais concretamente na miña cidade, Ferrol.

Espero que disfrutedes lendo as miñas entradas e que coñezades algunhas cousas interesantes da miña terra.


Aquí vos deixo unha das mellores praias do mundo (e moi preto de min) dende o meu punto de vista :

Praia de Doniños en Ferrol (Galicia)