A QUEIMADA

A queimada é un dos moitos rituais que teñen que ver co lume, unha tradición que se debate entre o pagán e o misterioso, unha apócema máxica cuxo orixe se perde entre as sombras de noites ancestrais infestadas de meigallos e feitizos, de almas en pena, e de corpos arrebatados por rituais de meigas que sentados na escuridade e formando un círculo ao redor da tartera de barro, buscan a purificación do corpo e a salvación da alma mentres revolven a beberaxe que espantará os malos espíritos e atraerá os bos.

O ritual da Queimada e o seu conxuro é un dos poucos ritos que se mantén a día de hoxe, levándose a cabo de forma natural en infinidade de reunións sociais e celebracións que teñen lugar na comunidade galega.

A tradicional queimada ten, posiblemente, a súa orixe nas ancestrais culturas castrexas. Os celtas deixaron a súa herdanza cultural plasmada nos abundantes petróglifos que se atopan ao longo e ancho da comunidade galega. Son recorrentes os símbolos con forma de espiral, destacando O TRISQUEL, figura con tres cabezas que debuxa unha especie de cruz. Foron moitas as interpretacións que os historiadores deron a este símbolo, pero a máis coñecida é aquela que sostén que o trisquel representa os tres elementos fundamentais na vida do home: A terra, a auga e o lume.

O ritual da queimada leva tamén de forma intrínseca a fusión destes tres elementos, nun ritual que non sería posible de non existir este compoñente máxico, herdado dos nosos antepasados celtas e transmitido a través dos tempos.

A TERRA simbolízase mediante a tartera de barro, a auga vese representado polo augardente que se axita e remove fundiendose coa terra mentres o lume danza libre entre os elementos que conforman esta apócema máxica alumbrandonos, dándonos calor ao corpo e purificando as almas.

INGREDIENTES

1 pota de barro propia para queimada 1 1itro de augardente de bagazo galego

1 Casca de limón ou laranxa

150 gramos de azucre

Grans de café

FORMA DE PREPARACIÓN

Vértese no recipiente da queimada o Augardente de Bagazo de Galicia e o azucre, na proporción de 150 gramos por cada litro de augardente. Incorpóranse as mondas de limón e de laranxa e un puñado de grans de café.Remóvese ben toda a mestura e cando estea ben mesturado préndeselle lume.

Para iso colocaremos no cazo de remover un pouco de azucar e augardente achegando este moi amodo ao recipiente que contén todos os ingredientes, ata que o lume contido no cazo pase dun a outro. A queimada debe removerse ata que o azucre consúmase e as chamas diminúan considerablemente, o que indica que o alcol se ha evaporado no seu maior parte. Cando isto ocorra deixamos apagar e servimos.

O ritual inclúe recitar o esconxuro da queimada, o cal debe lerse en voz alta tan pronto a queimada comece a arder.

CONXURO DA QUEIMADA

Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasnos e dianhos, espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas, feitizos das mencinheiras.
Pobres canhotas furadas, fogar dos vermes e alimanhas.
Lume das Santas Companhas, mal de ollo, negros meigallos, cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregon da morte, foucinho do satiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller casada cun home vello.
Averno de Satan e Belcebu, lume dos cadavres ardentes, corpos mutilados dos indecentes, peidos dos infernales cus, muxido da mar embravescida.
Barriga inutil da muller solteira, falar dos gatos que andan a xaneira, guedella porra da cabra mal parida.
Con este fol levantarei as chamas deste lume que asemella ao do inferno, e fuxiran as bruxas acabalo das sas escobas, indose bañar na praia das areas gordas.
¡Oide, oide! os ruxidos que dan as que non poden deixar de queimarse no agoardente, quedando asi purificadas.
E cando este brebaxe baixe polas nosas gorxas, quedaremos libres dos males da nosa ialma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume, a vos fago esta chamada: si e verdade que tendes mais poder que a humana xente, eiqui e agora, facede cos espritos dos amigos que estan fora, participen con nos desta queimada.